Staw czoła swoim lękom

Staw czoła swoim lękom

Negatywne konsekwencje lęku i nieśmiałości

  Kiedy nieśmiałość i lęk społeczny plasują się gdzieś między stopniem umiarkowanym a nadmiernym, możemy mieć do czynienia z daleko idącymi konsekwencjami. Mogą mieć one wpływ na nasze życie towarzyskie i zawodowe, nie wspominając o nastrojach i stylu życia.

 Życie towarzyskie:

Wiele osób ogranicza swoje życie do tego stopnia, że nie są w stanie zawierać i podtrzymywać ani przyjaźni, ani relacji miłosnych. Skutkiem tego jest samotność.

 Życie zawodowe:

Uczniowie i studenci z lękiem społecznym wylatują ze szkół i uczelni, co ogranicza ich możliwości wyboru przyszłego zawodu. Są też ludzie tacy jak Teresa i Brad, którzy mają ciekawe zawody, ale żadne z nich nie skorzystało z możliwości awansu i rozwoju zawodowego, ponieważ drżeli na myśl o kolejnej rozmowie kwalifikacyjnej lub też obawiali się, że nie sprostają wymaganiom na nowym stanowisku. Niektórzy, jak Sammy, decydują się na pracę na nocnej zmianie, byle tylko uniknąć kontaktów z ludźmi. Wreszcie inni są bezrobotni. Andy woli pozostawać bez pracy, niż narażać się na nieznośny stres, o jaki przyprawia go przebywanie wśród ludzi. Malcolm wolałby pracować, ale oferty pracy nie pojawiają się albo dlatego, że szczęście mu nie sprzyja, albo dlatego, iż nie potrafi się zaprezentować pewnie.

 Depresja:

Trzydzieści pięć procent ludzi z lękiem społecznym doświadcza przynajmniej jednego epizodu depresji w ciągu swego życia. Trudno powiedzieć, w jakim stopniu depresja jest rezultatem życia pełnego ograniczeń, związanego z lękiem społecznym, a w jakim stopniu wynika z działania innych czynników. Jeśli podejrzewasz, że masz depresję, udaj się do lekarza rodzinnego.

 Alkoholizm:

Około piętnastu procent osób cierpiących na głęboki lęk społeczny ma również problem z alkoholem. Wiele z nich przyznaje, że „leczą się sami”, czyli wypijają dla kurażu przed stresującym spotkaniem z ludźmi. Ironia sytuacji, kiedy zażywa się alkoholu, żeby poradzić sobie z lękiem społecznym, polega na tym, że u ludzi z problemem alkoholowym lęk społeczny może się z czasem pogłębiać. Nie mają oni okazji do wchodzenia w sytuacje społeczne bez sztucznej alkoholowej odwagi. W konsekwencji tego nie mogą być pewni, że poradzą sobie w takiej sytuacji bez alkoholu. (Pełniejszy obraz chemicznego oddziaływania alkoholu na lęk zawiera część druga książki, Ciało).

 Zaburzenia jedzenia:

Lękowi społecznemu mogą również towarzyszyć zaburzenia jedzenia. Brałam udział w warsztatach, na których kilka kobiet, dawniej cierpiących na anoreksję, zgodziło się opowiedzieć o tym, jak lęk i niepokój wciągnęły je w stosowanie głodowych diet. Refren, jaki się powtarzał w ich wypowiedziach, przypominał boleśnie to, co słyszałam od moich klientek z lękiem społecznym. Te odważne kobiety opisywały, jak ich wewnętrzny głos powtarzał: „Jeśli będziesz do niczego, ludzie nie będą cię lubić. Jeżeli okażesz słabość, powiedzą, że jesteś ułomna”. Przy tym nie potrafiły się przeciwstawić tym wewnętrznym komunikatom, bo krępowały je milczenie, wstyd i skrytość. Podobieństwa między lękiem społecznym a zaburzeniami jedzenia są nieuniknione.

Dobra wiadomość

Nie jesteśmy raz na zawsze skazani na lęk społeczny. Jest on czymś płynnym. Można zmienić jego postać i nasilenie. Z całą pewnością można go zredukować. W gruncie rzeczy lęk społeczny należy do stanów, które dobrze poddają się aktywnej interwencji. Kiedy okiełznasz swój lęk i zredukujesz go do poziomu normalnego lub umiarkowanego, być może z zachwytem stwierdzisz, że lęk ten często okaże się naszym przyjacielem, a nie wrogiem. Ma swoje dobre strony, które mogą wam pomóc w odniesieniu sukcesu w życiu towarzyskim i zawodowym. Na dalszych kartach tej książki dowiecie się, jak zapoczątkować tę nową relację ze swoją nieśmiałością i lękiem społecznym. Przede wszystkim trzeba zmienić swoją postawę wobec nich.

Podsumowanie

  Lęk społeczny to strach przed oceną i osądzeniem w sytuacjach społecznych.

 Objawy lęku społecznego pojawiają się w trzech sferach: ciała, umysłu i działania.

 Nieśmiałość może być jawna lub ukryta. Lęk społeczny może być specyficzny lub uogólniony.

 Skala objawów nieśmiałości i lęku społecznego rozciąga się od poziomu normalnego po nadmierny.

 Obecnie pięćdziesiąt procent populacji ocenia siebie jako ludzi nieśmiałych. Około trzynastu procent doświadcza lęku nadmiernego zwanego też fobią społeczną lub społecznym zaburzeniem lękowym.

 Na rozwój lęku społecznego składają się biochemia organizmu, genetyka i wpływ środowiska.

 Nadmierny lęk społeczny może prowadzić do poczucia osamotnienia, trudności w znalezieniu pracy, depresji i alkoholizmu. Często łączy się z zaburzeniami jedzenia.

 Nadmierną nieśmiałość można zredukować, a lęk społeczny dobrze reaguje na aktywną interwencję.

ZOBACZ JAK BYĆ SZCZĘŚLIWYM BEZ LĘKU I NIEŚMIAŁOŚCI>>>

 

ODBIERZ PREZENTY>>>

Przyczyny nieśmiałości i lęku społecznego

Dlaczego nieśmiałość i lęk społeczny są dla jednych tylko lekką niedogodnością, podczas gdy u innych prowadzą do kompletnego rozstroju? Co tłumaczy tak rozmaite przeżywanie lęku społecznego? Dlaczego niektóre osoby najczęściej nękane są przez doznania somatyczne, a innych najbardziej dręczą niespokojne myśli? Dlaczego dentysta Jake swobodnie przemawia do pięćsetosobowej publiczności, a nie potrafi być sobą w rozmowie z pojedynczym osobnikiem? Dlaczego Steve, miłośnik przyrody, traci głaowę niemal w każdej sytuacji, kiedy ma do czynienia z ludźmi, czy będzie to pojedyncza osoba, czy pięć osób, nie mówiąc już o pięciuset? Jakie czynniki składają się na rozwój nieśmiałości i lęku społecznego?

Większość naukowców i autorów zgadza się, że nie ma jakiegoś pojedynczego czynnika, który prowadziłby do lęku społecznego. Zwykle mamy raczej do czynienia z nakładaniem się kilku powodów związanych z biochemią organizmu, dziedziczeniem, doświadczeniami wczesnego dzieciństwa i późniejszych etapów życia. Biochemiczna reakcja na stres ma szczególne znaczenie u tych osób, które doświadczają przykrych dolegliwości somatycznych lub fizycznego rozstroju w podczas napadu lęku społecznego. W ostatnich latach wiele badań poświęcono przeżyciom traumatycznym i pracy ludzkiego mózgu, ze szczególnym uwzględnieniem podwyższonej reakcji na stres. Szczegółowo omówimy to zagadnienie w rozdziale 3. Niewykluczone, że u niektórych osób następuje „rozregulowanie” wytwarzania tych związków chemicznych, które w normalnych warunkach pozwalają naszemu układowi nerwowemu pracować w optymalny sposób. Innymi słowy, pod wpływem urazów układ nerwowy osoby wyczerpanej psychicznie może stać się nadwrażliwy. Na najlżejsze bodźce reaguje niewspółmiernie.

Badania nad rodzinami i rodzeństwami bliźniaczymi wykazały, że występowanie lęku społecznego może być rodzinne. Nie oznacza to, że dziedziczymy lęk społeczny jako taki. Dziedziczymy skłonność do niego. Jesteśmy nieco bardziej wrażliwi, trochę bardziej podatni na bodźce z zewnątrz. Ważne jest jednak, żeby pamiętać, iż geny nie działają w izolacji od innych czynników. Wpływ genów wchodzi w interakcję z wpływem najbliższego otoczenia.

Najbliższe środowisko może mieć ogromny wpływ na to, czy dojdzie do rozwoju silnej nieśmiałości i lęku społecznego, czy też nie. Można tu wymienić wiele czynników, między innymi:

  więzi zadzierzgnięte w niemowlęctwie i reakcja na stres – to znaczy kojący lub drażniący wpływ rodziców lub opiekunów na układ nerwowy dziecka, utrwalanie w dziecku stanu pobudzenia i nieufności,

 komunikaty ze strony rodziny – komunikaty pozytywne, które u dziecka wywołują poczucie, że jest kochane, szanowane i bezpieczne, oraz komunikaty negatywne, takie jak krytykowanie, zaniedbywanie, wykorzystywanie, zawstydzanie lub nadopiekuńczość, które wywołują poczucie niezadowolenia z siebie, niską samoocenę, brak poczucia bezpieczeństwa, niepewność, poczucie utraty gruntu pod nogami, nieadekwatności,

 etykietka nieśmiałego – rodzic przekazuje komunikat, że nieśmiałość jest „złą, niepożądaną cechą”, zamiast akceptować dziecko takim, jakie jest,

 ograniczające wzorce rodzinne – stawianie dziecka w trudnych sytuacjach, które prowadzą do lęków społecznych, na przykład życie w izolacji, przekonanie, że dorosłym wszystko wolno, stereotyp: „Dzieci i ryby głosu nie mają”, skąpa lub żadna komunikacja werbalna, brak czułości i pieszczot, brak otwartego wyrażania myśli i uczuć, nieustabilizowany tryb życia, nieasertywni lub nieśmiali rodzice lub krewni, którzy stają się wzorcem nieśmiałości, nadmierna dbałość rodziców lub opiekunów o aprobatę innych,

 dokuczanie i znęcanie się – w dzieciństwie częste ze strony rodzeństwa lub rówieśników z klasy, często z powodu rzeczy, nad które nie ma się wpływu, na przykład piegi, otyłość, noszenie okularów; bardzo wyniszczające psychicznie, kiedy dokucza nam cała grupa,

 akceptacja rówieśników – w szczególności u nastolatków, kiedy odstawanie od przeciętnej ma ogromne znaczenie,

 „inność” – wszystkie fizyczne, społeczne lub emocjonalne cechy, które odróżniają jednostkę od innych, poczucie wyrzucenia poza nawias z powodu na przykład bardzo niskiego lub wysokiego wzrostu, deformacji i defektów ciała, orientacji seksualnej, rasy, ubóstwa, pochodzenia etnicznego,

 urazy psychiczne – na jakimkolwiek etapie życia; także reakcje innych i wewnętrzne reakcje, które prowadzą do nieśmiałości lub lęku społecznego okoliczności życiowe – między innymi nieobycie w sytuacjach społecznych z powodu izolacji fizycznej (zamieszkiwanie na odległej wsi, praca za granicą), rozwodu, owdowienia, przejścia na emeryturę, lub z powodu nowych wyzwań, takich jak zmiana pracy, miejsca zamieszkania, utrata bliskiej osoby lub zdrowia.

 WIĘCEJ O NIEŚMIAŁOŚCI I LĘKU ZNAJDZIESZ TUTUAJ>>>

 

ODBIERZ PREZENTY>>>

Objawy lęku społecznego

Oto fragment książki „Żyj pełnią życia pomimo lęku i nieśmiałości„

Objawy lęku społecznego dają o sobie znać w trzech sferach: ciała, umysłu i działania.

Oto lista rozmaitych sposobów odczuwania lęku społecznego. Zaznacz te, które ciebie dotyczą. Dodaj inne w przeznaczonym do tego miejscu.

Ciało

bicie serca ucisk w piersiach

pulsowanie w uszach mrowienie

brak tchu ból głowy

suchość w ustach mdłości

ucisk w gardle zawroty głowy

łamiący się głos uderzenia zimna i gorąca

trudności w przełykaniu nagła potrzeba oddania moczu

utrata apetytu napięcie mięśniowe

ból żołądka skurcze mięśni twarzy

inne bóle drżenie rąk/nóg

czerwienienie się kamienny wyraz twarzy

pocenie

Inne: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Umysł

Wyobrażenia

 wyobrażanie sobie najgorszego, czasami bardzo realistycznie

wyobrażanie sobie objawów fizycznych wymienionych powyżej

wyobrażanie sobie, jak widzą nas inni (zwykle jako nerwowych, niekompetentnych nieudaczników, nawet dziwaków)

wyobrażanie sobie potwornych skutków naszych czynów

Inne: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Słowa

myśli naznaczone zmartwieniami, negatywnymi ocenami i przewidywaniami. Przykłady: „Co będzie, jeżeli się im nie spodobam?” „Oni mnie nie lubią” „Nie spodobam im się”

ograniczające przekonania i założenia. Przykłady: „Muszę to zrobić w sposób doskonały, bo inaczej mnie nie zaaprobują”; „Jeśli odniosę sukces, nie będzie to moja zasługa. Jeśli poniosę porażkę, będzie to w całości moja wina”

Inne: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Procesy myślowe

Skupienie się na sobie, obsesyjne myślenie o tym, jak jesteśmy odbierani przez innych

skupienie się na swojej następnej wypowiedzi zamiast na słowach rozmówcy kłopoty z zapamiętaniem, co mówił do nas rozmówca, ponieważ trudno nam było skupić na tym uwagę

trudności z jasnym myśleniem, uczucie pustki w głowie

Inne: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zachowanie/działanie

Unikanie

unikanie kontaktu wzrokowego

unikanie sytuacji społecznych

bierność

wahanie

unikanie przejmowania inicjatywy

powstrzymywanie się od wyrażania opinii

zwlekanie

Poszukiwanie bezpieczeństwa

chodzenie tylko do znajomych miejsc

trzymanie się starych znajomości

zgadzanie się z większością

stonowany styl ubierania się

staranność i nienaganność stroju

nadmierna uczynność

nadmierna ugodowość

Nerwowe gesty

mówienie zbyt cicho lub zbyt głośno

mamrotanie lub jąkanie się

nerwowe chichotanie

drżenie warg

bawienie się przedmiotami

sztywność lub zwiotczenie członków

zamknięta postawa ciała

słabe umiejętności społeczne

 Inne: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Brak umiejętności społecznych zawsze był łączony z lękiem społecznym; jednakże stwierdzono, że ludzie z lękiem społecznym generalnie oceniają swoje umiejętności społeczne niżej niż obiektywny obserwator. Tym niemniej wiele osób z lękiem społecznym nie wie, jak rozpocząć rozmowę, jak ją podtrzymywać, jak radzić sobie w sytuacjach konfliktowych. Nie są pewni, jak mówić i przyjmować komplementy. Mają wątpliwości, co i kiedy powiedzieć.

Z którą z tych trzech głównych grup objawów identyfikujesz się najsilniej? Z tą związaną z umysłem, ciałem czy działaniem? Na ogół większość osób twierdzi, że najbardziej ich dręczy przesycone lękiem, negatywne myślenie. Ale jest wielu innych, którym mocno dają się we znaki objawy fizyczne lub behawioralne (związane z zachowaniem). Zastanówcie się dobrze, w jaki sposób najczęściej doznajecie lęku społecznego. Pomoże to wam zdecydować, na czym powinniście skupić energię i wysiłki, kiedy zaczniecie czynić kroki zmierzające ku zmniejszeniu lęku.

Wpływ na emocje

Oprócz działania na ciało, umysł i zachowanie lęk społeczny wpływa także na emocje. W chwilach napadu lęku społecznego wzmożone uczucie niepokoju jest zwykle jedynym, jakie świadomie przeżywamy. Przez wzmożone uczucie niepokoju rozumiem: zdenerwowanie, lęk, niepokój, strach, obawę i skrępowanie czy zażenowanie. Przykładowo, kiedy Betty zasiadła do instrumentu podczas corocznego przesłuchania muzycznego, które miało ustalić jej miejsce w szkolnej orkiestrze, poczuła aż nazbyt dobrze znajome łomotanie serca i drżenie rąk. Dopiero po powrocie do domu zaczęła być wściekła na siebie za to, że się zdenerwowała i nie zagrała lepiej. Na ogół dopiero kiedy lęk opadnie i zejdzie na drugi plan, inne emocje nabierają wyrazistości. Oprócz uczucia wściekłości Betty mogła poczuć wstyd, smutek, załamanie, mogła wydać się sobie gorsza i osamotniona. Nie włączyłam tych uczuć w główne grupy objawów zamieszczonych powyżej, z tego powodu, że chociaż możemy mieć bezpośredni wpływ na nasze ciało, nasz umysł i nasze zachowanie, nie potrafimy w bezpośredni sposób zmieniać naszych emocji. Emocje pozytywne przypłyną naturalnie, kiedy poczynimy zmiany w ciele, umyśle i działaniu.

ODBIERZ PREZENTY>>>

Introwertycy i ekstrawertycy a nieśmiałość

Istnieje powszechne przekonanie, że nieśmiałość i introwertyczność idą ze sobą w parze. W rzeczywistości spotyka się introwertyków śmiałych i nieśmiałych, tak samo jak są śmiali i nieśmiali ekstrawertycy. Introwertycy to ludzie, którzy energię życiową czerpią z samych siebie. Cieszą się własnym wewnętrznym światem myśli i refleksji. Lubią spędzać czas sami ze sobą. Introwertyk wolny od nieśmiałości bez problemu wchodzi w kontakty z innymi. Potrafi utrzymać wysoki poziom energii społecznej, ale tylko przez ograniczony czas. Potem się męczy, czuje potrzebę wycofania w swój świat, gdzie może być sam i znowu naładować baterie.

Wolny od nieśmiałości introwertyk często wychodzi wcześniej z przyjęcia. Introwertyk nieśmiały, podobnie jak jego śmiały kolega, także czerpie energię ze swego świata wewnętrznego. Jednak nie będzie tak łatwo wchodził w kontakty towarzyskie. Zwykle potrzebuje więcej fizycznej przestrzeni między sobą i ludźmi, których zbyt dobrze nie zna. Często woli spędzać czas w domu na czytaniu, słuchaniu muzyki, używaniu komputera lub codziennym krzątaniu się.

Śmiały ekstrawertyk czerpie energię przede wszystkim z obecności innych ludzi. W towarzystwie czuje się od razu świetnie, lubi posiedzieć z ludźmi jak najdłużej. Nieśmiały ekstrawertyk natomiast także czerpie energię od innych, ale musi minąć trochę czasu, zanim poczuje się z nimi swobodnie. Kiedy się oswoi z otoczeniem, zwykle czuje się bardzo dobrze, prowadzi rozmowy i czuje przypływ sił witalnych, w miarę jak sytuacja towarzyska się rozwija. I będzie jedną z ostatnich osób opuszczających towarzyskie spotkanie.

Oczywiście ludzie nie dzielą się wyraźnie na te cztery kategorie. Żywych ludzi nie da się tak poszufladkować. Raczej mamy po prostu tendencję ku jednej czy drugiej kategorii, ale zależnie od okoliczności możemy się między nimi przemieszczać lub mamy tendencje mieszane.

WIĘCEJ: ŻYJ PEŁNIĄ ŻYCIA POMIMO NIEŚMIAŁOŚCI I LĘKU. W DRODZE DO PEWNOŚCI SIEBIE

ODBIERZ PREZENTY>>>

Czym jest nieśmiałość

Nie wolno zakładać, że osoby z lękiem społecznym koniecznie muszą być nieśmiałe. A może spójrzmy z odwrotnej strony? Czy ludzie nieśmiali zawsze doznają lęku społecznego?

Nieśmiałość można podzielić na dwa główne rodzaje. Jedna postać nieśmiałości to po prostu cecha osobowości, która oznacza, że ludzie powoli przyzwyczajają się do nowych sytuacji społecznych. Taką naturalną ostrożność widzimy często u dzieci, które opornie oswajają się z obcymi osobami. Jest to zdrowa ostrożność, chroniąca maluchy przed osobami, które mogą okazać się niebezpieczne. Druga postać nieśmiałości wyrasta z obawy przed oceną. I właśnie ten rodzaj nieśmiałości jest blisko związany z lękiem społecznym. Lęk społeczny koresponduje z uczuciem niepokoju wywołanym lękiem przed oceną, natomiast nieśmiałość współbrzmi z behawioralnymi reakcjami na to uczucie lęku. Te reakcje to między innymi ostrożność i wycofanie. Według Christophera J. McCullougha, autora książki Always at Ease: Overcoming Shyness and Anxiety in Every Situation, „nieśmiałość, jak fobia, nie jest uczuciem, ale zachowaniem, próbą uniknięcia lęku”.

Z mojego doświadczenia wynika, że większość osób, które uważają się za nieśmiałe, często przeżywa lęk społeczny. Zależnie od intensywności i częstości występowania objawów ludzie doznający lęku społecznego mogą być nieśmiali lub nie. Dla praktycznych celów tej książki będę nadal używać tych słów zamiennie, częściej na korzyść lęku społecznego, ponieważ jest to termin bardziej precyzyjny i rzeczowy. On właśnie leży u podstaw nieśmiałości.

ODBIERZ PREZENTY>>>

Samotność w święta

Samotność boli. Szczególnie we wszelkie dni świąteczne, gdy inni spędzają je w gronie najbliższych.

Czasami nie ma jednak czego zazdrościć, bowiem świetna atmosfera wygląda na taką tylko z zewnątrz. Wiele konfliktów, niechęci, a nawet nienawiści jest ukrywanych, ludzie udają przez te kilka dni, że wszystko jest w porządku. Choć czasem i tak ktoś nie wytrzymuje takiej hipokryzji i dochodzi do kłótni, bójek a nawet zabójstw. Oby nie było tak i w te święta, choć spodziewam się, niestety, takich informacji z różnych zakątków Polski.

Nie oznacza to oczywiście, że osoby samotne nie będą zazdrościć innym towarzystwa ich bliskich czy znajomych. Każdy chce spędzić nie tylko święta, ale całe życie z kimś bliskim, kto będzie kochał. Jest to tak samo powszechne marzenie, jak trudne do zrealizowania. Bycie z kimś nie oznacza automatycznie sukcesu, czyli miłości po grób, wzajemnego szacunku, zrozumienia, czułości i tak dalej i tym podobne… Można być samotnym w związku, można nawet być samotnym w tłumie.

Tym, którzy spędzą święta z innymi życzę, aby nie czuli się wśród nich samotni.

A tym, którzy są samotni, życzę przetrwania świąt i odnalezienia ludzi, wśród których samotni już nie będą.

ODBIERZ PREZENTY>>>

Pewność siebie

Fragment: Rafał Kołodziej „Uwolnij pewność siebie”>>>

Świadomość siebie

Zmiana myśli zmienia rzeczywistość wokół. Jest to najszybsza droga do nabrania pewności siebie. Możesz przekonać się o swojej wartości w kilka sekund. Zyskasz siłę, gdy nigdy więcej nie pozwolisz sobie na to, by czuć się podle i nie pozwolisz, by ktokolwiek niszczył Twoją pewność siebie.

Powtórz głośno: „Pierwszą osobą, której nie pozwolę niszczyć pewności siebie, jestem ja sam”. Do pewności siebie może doprowadzić w kilka sekund, jednak tak szybkie rezultaty uzyskuje się zazwyczaj pod wpływem silnych przeżyć. Poruszyliśmy już temat wizualizacji. To właśnie dzięki niej możesz wzbudzić silne emocje. Wszystko leży w Twoich rękach, a raczej w umyśle.

Z drugiej strony, emocje powstają w rzeczywistości. Kiedyś, gdy wciąż brakowało mi pewności, jeden nietrzeźwy człowiek powiedział kilka niemiłych słów mojej ówczesnej dziewczynie. Z pewnością nie było jej przyjemnie, a ja nie zebrałem się na odwagę, by zareagować tak, jak powinienem.

Miałem po tym zdarzeniu ogromne wyrzuty sumienia.

Wiele razy dręczyło mnie to i wtedy w myślach widziałem, co powinienem był zrobić w tamtej sytuacji. Niedługo po tym zdarzeniu coś się we mnie zmieniło. Przyrzekłem sobie: „Nigdy więcej, nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś obrażał bliską mi osobę”. Poczułem, jakby przestawiła się dźwignia w mojej głowie. Niby świat dalej biegł tym samym tempem, ale wiedziałem, że już nie będzie taki sam.

Twoje reakcje na sytuacje są zależne od Ciebie, Twojego stanu mentalnego i tego, co myślisz o sobie i jak siebie postrzegasz.

Dlatego tak ważne jest utrzymywanie w umyśle silnych, pozytywnych myśli. Powtarzanie sobie: „Jestem nieudacznikiem”, „Brak mi pewności” może mieć katastrofalne skutki. Znajdziesz mnóstwo sytuacji, które będą potwierdzać ten stan rzeczy. Potkniesz się, coś Ci wypadnie z rąk, za chwilę rozlejesz napój, a Twoje nastawienie będzie się pogarszać z każdą chwilą. Kasuj te myśli, gdy tylko się pojawiają — to jest najlepsza chwila.

Gdy w Twojej głowie po raz kolejny powtórzysz sobie:

„Jestem nieudacznikiem”, powiedz w myślach: „Stop”.

Wyobraź sobie w tym czasie znak stopu. Powiedz następnie:

„Kasuj” i zastąp zdanie pozytywnym stwierdzeniem typu: „Drobne niepowodzenia są szczeblami prowadzącymi do sukcesu”. Ewentualnie możesz użyć odwrotności słów, które pojawiły się w Twojej głowie. Dla przykładu:

„Jestem nieudacznikiem” zmień na: „I tak wszystko mi się uda”. Możesz także użyć czegoś zupełnie odmiennego.

Pojawiające się w głowie słowa: „Jestem łamagą” zastępujesz zdaniem: „Jestem zabawny”.

Przeciętny człowiek większą część czasu myśli negatywnie (widoczne zwłaszcza w Polsce). Myślenie kategoriami „zaraz przydarzy się coś strasznego” być może miałoby uzasadnienie w dżungli, w której z każdej strony czyha niebezpieczeństwo.

W obecnej sytuacji nie ma to większego sensu.

Czy to, że pobrudzisz sobie bluzkę i masz na niej plamę, jest tragedią i wstyd się pokazać? Mogło się to przydarzyć każdemu, także w miejscu publicznym. Zamiast powiedzieć:

„Wrócę do domu i włożę to do pralki”, większość osób rzuca wiązankę wulgaryzmów, by później dodać: „Zawsze mi się to zdarza”. Gdy słyszę te słowa, przeważnie odpowiadam:

„Wiesz co, zawsze będzie ci się to zdarzać”.

 

 

 

<<<KLIKNIJ TUTAJ I ODBIERZ PREZENTY>>>

Samotność. Samotna kobieta i nieśmiałość

Barbara Dudzicz – „Jak pokonać samotność. Poradnik dla kobiet”>>>

Nieśmiałość to cecha wielu osób. Czasami nawet ma swoje źródło w wydarzeniach z najmłodszych lat i trudno jej się pozbyć w dorosłym życiu. Jest to uciążliwe, po­nieważ ciężko jest się przełamać, aby nawiązać jakiekolwiek znajomości.

Być może nieśmiałość jest właśnie Twoją przyczyną samotności, ponieważ ciężko Ci się przełamać i nawiązać bliskie relacje z innymi ludźmi. Oczywiście wymaga to pewnej odwagi, która bardzo pomaga w nawiązywaniu ciekawych przyjaźni, te zaś powodują, że poczucie samotności maleje.

Poruszam ten temat, ponieważ zdaję sobie sprawę, że kobiety mogą mieć z tym problem. Też kiedyś byłam nieśmiała i przy każdym podejściu do obcej osoby rumieniłam się jak burak. Pamiętam to. Było to okropne uczucie, dlatego dobrze wiem, co to znaczy, i rozumiem Twoje obawy. Na pokonanie nieśmiałości jest również kilka dobrych rad, ale o tym w następnych rozdziałach.

W tym momencie chcę Ci jedynie uświadomić, że nieśmiałość może wywoływać Twoje poczucie samotności, ponieważ brakuje Ci po prostu odwagi, by poznawać nowych ludzi. Odwaga jest również warunkiem działania w wielu sytuacjach, dla­tego jeśli Ci jej brakuje, to nie podejmujesz odpowiednich działań. Stąd blisko do załamania, chowania się w domu, w czterech ścianach, a za tym stoi nasza, jakże już znana, samotność…

 

 

 

 

<<<KLIKNIJ TUTAJ I ODBIERZ PREZENTY>>>

Samotność. Samotna kobieta a sytuacja zawodowa.

Barbara Dudzicz – „Jak pokonać samotność. Poradnik dla kobiet”>>>

Sytuacja zawodowa pochłania obecnie bardzo wiele czasu. Szczególnie jeśli jesteś młoda, chcesz osiągnąć w życiu sukces i mieć dobre wyniki, starasz się jak najle­piej. Oczywiście, jest to ważny element naszego życia, jednak przez zapracowanie możesz nie mieć czasu na nic innego.

Poświęcanie się karierze zawodowej jest dużym problemem, i to nawet na większą skalę. Na pracę poświęcamy wiele godzin w ciągu dnia, a oprócz tego są jeszcze inne sprawy. Niekiedy nie ma czasu, by zastanowić się, co jest w życiu ważne.

Chcę powiedzieć, że sytuacja zawodowa może być jedną z przyczyn samotności, szczególnie wtedy, kiedy pracujesz całe dnie. Ważne jest, abyś sobie to uświado­miła, ponieważ możesz nawet nie pomyśleć, że Twoje zmęczenie powoduje, iż nic więcej Ci się już nie chce. Szczęściu czasami trzeba pomóc…

 

 

<<<KLIKNIJ TUTAJ I ODBIERZ PREZENTY>>>